Wednesday, July 28, 2010

Dia 1

Ada air mata yang tumpah. Mata ku berkaca. Berderai pecah. Ahh..rasa ini sudah tidak tertanggung.

Aku tunggu di lorong; hadapan rumah. Dia tidak kunjung tiba. Aku diamkan sahaja. Ada masalah barangkali. Aku cuba berbaik sangka.

Aku cuba ketawa dalam kekuatan yang masih bersisa. Dia akan tiba; dengan kuntuman bunga mawar merah di tangannya. Aku pasti. Tapi dia masih tidak kunjung tiba. Bunga mawar merah hanya mimpi.

Kaki ku sakit. Kepala pusing. Lama aku menunggu. Hei kamu! Kalaupun tidak dapat tiba pada masa, berilah aku petanda atau apa-apa. Layangkan sahaja khabar. Walau pada angin. Biar aku tahu, aku tak perlu menunggu kamu; di lorong ini.

Kudrat semakin lemah. Saat ini aku cuma mahu dia di sisi. Aku masih menunggu. Di lorong ini. Kerana dia pernah berjanji, apapun yang terjadi, dia akan datang pada ku. Dengan kuntuman bunga mawar merah. Dia akan datang pada ku walau jalannya berliku.

Maka, aku masih menunggu. Ku renung jam di tangan. Ahhh..dia sudah terlewat. Lebih lewat dari sebelumnya. Aku mahu pulang. Biarlah tidak berjumpa. Biarlah tanpa mawar merah. Tapi janji???

Ya. Aku masih ingat pada janji. Tapi dia bagaimana? Ingatkah dia pada janji? Atau dia sudah terlupa. Hingga lorong ini tidak dijumpainya.

Fikiran kusut. Aku mahu segera pergi. Sudah terlalu lama aku menunggu. Dia yang tidak tiba. Walau dulu dia juga yang mengingatkan aku supaya jangan ke mana-mana. Kerana dia akan tiba. Membawa aku ke tempat yang dia suka.

Aku terus menunggu, di lorong itu. Walau mata semakin berkaca dan kudrat semakin lemah.

No comments: